دکتر حسین معماریان؛ استاد دانشگاه تهران
چکیده: توانایی حرفه‌ای را می‌توان ارتباط پیچیده‌ای میان سه مقوله‌ی دانش، مهارت و نگرش به‌حساب آورد. بدین منظور، یک برنامه‌ی آموزش مهندسی باید بتواند دانش‌آموختگانی تربیت کند که ضمن داشتن دانش کافی از مبانی علوم و مهندسی، مهارت و توانایی در ارتباطات، کار گروهی و خودآموزی و نیز نگرش درستی به محتوای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مهندسی و آموزش مداوم داشته باشند. هر برنامه آموزش مهندسی باید علاوه بر اهداف تعریف شده، نظامی برای ارزیابی دستاورد‌ها؛ یعنی میزان دستیابی به این هدف‌ها داشته باشد تا بتواند میزان آمادگی دانش‌آموختگان خود را برای مواجهه با واقعیت‌های دنیای کار ارزیابی کند. در کشور ما، با وجود افزایش بی‌سابقه تعداد مراکز آموزشی و تنوع برنامه‌هاس درسی در طی دو دهه گذشته، توجه مشابهی به ارزیابی مستقل برنامه‌های آموزشی و محصولات آن‌ها؛ یعنی دانش‌آموختگان صورت نگرفته است. به دنبال تأسیس انجمن آموزش مهندسی ایران در سال 1388، برقراری سازکاری برای ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی در دستور کار قرار گرفت. در همین خصوص، سازمان ارزشیابی آموزش مهندسی ایران، شکل گرفت. فرایند ارزشیابی مورد نظر این سازمان متشکل از دو مرحله‌ی ارزیابی درونی و بیرونی است. ارزیابی درونی توسط خود مؤسسه آموزشی و با در نظر گرفتن ملاک‌های از پیش تعیین شده صورت می‌گیرد. ارزیابی بیرونی را نیز سازمان ارزشیابی انجام می‌دهد و با توجه به گزارش ارزیابی درونی، میزان دستیابی به دستاوردهای آموزش مهندسی و بهبود کیفیت برنامه را می‌سنجد. در مقاله حاضر سازکاری برای اجرای فرایند ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی ایران، شامل ارزیابی‌های درونی و بیرونی، عرضه می‌شود. ادامه